ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

Γράφει ο Κωσταντίνος Μπούρμπας

Το ποιητικό θέατρο και η θεατροποιημένη ποίηση ανθούν στο περιθώριο της κυριαρχούσης νεοελληνικής δραματουργίας. «Εθνος ποιητικόν και ανάδελφον», έθνος ατόμων που μετατρέπονται σε αστέρες ή βεγγαλικά, αυτοπυρπολούνται ή καίγονται με μια ήσυχη φλόγα οινοπνεύματος. Εθνος που κέρδισε δύο βραβεία Νόμπελ Λογοτεχνίας χάρη στην αδιάλειπτη ποιητική παραγωγή από τον Ομηρο μέχρι σήμερα.

Επειδή η χυδαιολογία των δήθεν «ρεαλιστικών» θεατρικών γραφών περίσσεψε στις κρίσιμες μέρες μας, διάλεξα δύο απογειωτικές στιγμές, βασισμένες στο λόγο των ποιητών.Οταν κυκλοφόρησαν τα «Μαύρα τακούνια» του Γιώργου Χρονά, λίγο μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, όλοι μίλησαν για μια προκλητική, καινοτόμα και ρηξικέλευθη ποιητική ματιά πάνω στα παραμελημένα μέχρι τότε πρόσωπα του λούμπεν προλεταριάτου. Η αισθαντική και εκλεκτική Βαλεντίνη Λουρμπά έστησε στο μαγικό θεατράκι της Κυψέλης (με το συμβολικό όνομα «Εκάτη») μια παράσταση με τίτλο «Τα μαύρα τακούνια», απολύτως πιστή στο πνεύμα του ερωτικού ποιητή. Οι πόρνες συνομιλούν και μονολογούν, μετράνε την αγάπη με το χρήμα και οι άντρες μετατρέπουν την ορμή των σωθικών τους σε σολδία.

Μηδενισμός και επικούρεια στάση ζωής, πιο κοντά στα μεσογειακά δεδομένα από το έρεβος των βορειοευρωπαϊκών πολιτιστικών προϊόντων. Ο Μιχάλης Σαριμανώλης έντυσε μουσικά το θέαμα με μελοποιημένους στίχους του Γιώργου Χρονά. Αξιοι διονυσιακοί τεχνίτες οι ηθοποιοί: Ειρήνη Γεωργίου, Γιάννης Κωσταράς, Ελένη Μπέη και Ολγα Στέφου.

Δημοσιεύετε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία