Γράφει ο Θεατρολόγος Κωνσταντίνος ΜπούραςΦαίνεται ότι τα “καλοφτιαγμένα” έργα (για να θυμηθούμε τον Σκριμπ) δεν γερνούν, κι αντέχουν σε όλες τις ερμηνείες και τις προσεγγίσεις. Είτε τα δεις κυριολεκτικά και σε πρώτο επίπεδο, είτε καταδυθείς στα σκοτεινά βάθη του συλλογικού ασυνείδητου και ανασύρεις ψυχικούς θησαυρούς μέσα από μια υποκειμενική – καθ’ όλα – προσέγγιση, αυτά τα δραματικά κείμενα αντέχουν και λάμπουν σα να έχουν μόλις βγει από το εργαστήρι του θεατρικού συγγραφέα.
Φέτος είδα τρεις Ίψεν: 1. την “Έντα Γκάμπλερ” στο “Αμφι-θέατρο” σε σκηνοθεσία του ακαδημαϊκού και καθηγητή θεατρολογίας Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, σε μια προσεγμένη, λιτή και άκρως “μουσική” ερμηνεία, πολύ κοντά στο γράμμα του έργου και στο πνεύμα του συγγραφέα, 2. Τους “Βρικόλακες” από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου σε μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή τους, με πολύ γρήγορους (σχεδόν “ροκ”) ρυθμούς, και την εκπληκτική, “νευρική” θα έλεγα, ερμηνεία της Μίνας Χειμώνα στον ρόλο της Κυρίας ΆΛΒΙΓΚ, και 3. Τους “Βρικόλακες” στο θέατρο “Εκάτη” της Κυψέλης, σε μια μάλλον κυριολεκτική προσέγγιση του κειμένου από τη σκηνοθέτιδα Βαλεντίνη Λουρμπά και με εξαίρετους ηθοποιούς σε καλά πλασμένους, και “δουλεμένους” εσωτερικά ρόλους. Θα ξεχωρίσω την ιδιαίτερα λιτή, όσον αφορά στη χρήση των εκφραστικών της μέσων, Χάρι Συμεωνίδου στο δύσκολο ρόλο της μάννας και μητέρας που καλείται να χαρίσει στον άρρωστο γιο της το θάνατο. Θα επισημάνω επίσης την άρτια ερμηνεία τού – άγουρου ακόμα – ηθοποιού Παναγιώτη Κατσίκη, στο ρόλο του άρρωστου Όσβαλντ, που κουβαλάει στο DNA του την γονιδιακή “κατάρα”. Επαγγελματικώς άψογοι στις ερμηνείες τους οι άλλοι τρεις ηθοποιοί: ο Σπύρος Στρεμμένος στο ρόλο του μπερδεμένου και αθώου πάστορα, που όλοι τον κάνουν ό,τι θέλουν, του Διονύση Μπουρδέκα στο ρόλο του καταφερτζή, αλκοολικού και σακάτη ξυλουργού, και της Κατερίνας Παπαγεωργίου στο ρόλο της προσγειωμένης “κόρης” του. Μια παράσταση που αξίζει κανείς να δει σε ένα υπόγειο θεατράκι, με τον αέρα και την θεατρική αγνότητα μιας άλλης εποχ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου