ΘΕΑΤΡΟ ΕΚΑΤΗ
ΒΡΥΚΌΛΑΚΕΣ ΕΡΡΙΚΟΥ ΙΨΕΝ
Αναμφισβήτητα , ο μεγάλος Νορβηγός είναι από τη στόφα των κλασσικών , που κατατάσσεται σήμερα στη χορεία των μεγάλων συγγραφέων όλων των εποχών. Χαρακτηριστικό της υφής των κλασσικών δημιουργών είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου ,αντί να αμβλύνεται η απήχηση των έργων τους , αντίθετα καταξιώνεται στην παγκόσμια συνείδηση .O Iψεν ,που γεννήθηκε το 1828 επηρεάστηκε από το Δανό φιλόσοφο κίερκερκαντ Σοπενάουερ , Χέγκελ και εξαιτίας της απέχθειας του προς το γερμανικό μιλιταρισμό , έκανε την αναρχική δήλωση [Το κράτος είναι η κατάρα του ανθρώπου ] Μετέφερε στο θέατρο όχι μόνο τις δικές του εμπειρίες αλλά ανατάραξε τα τέλματα αιώνων συντηριτισμού και ανθρώπινης καταπίεσης Το κουκλόσπιτο ,οι Βρυκόλακες , η Εντα Γκάμπλερ έγιναν σύμβολο του φεμενισμού Ο Ιψεν έθεσε στους θεατές ψυχικά και ηθικά προβλήματα , όπως αν αξίζει να συνεχίζεται ένας αποτυχυμένος συμβατικός γάμος χάριν του οικογενειακού ιδεώδους .Στους στυλοβάτες της κοινωνίας καυτηριάζει τις υπερβολές του κοινωνικού και οικονομικού κατεστημένου .Το κουκλόσπιτο αποτελεί τρόπαιο της γυναικείας χειραφέτησης, Ο εχθρός του λαού ,ύμνος στην ατομική ελευθερία , γκρέμισε πατροπαράδοτα ταμπού σεμνοτυφίας για χάρη της προσωπικής ευτυχίας. Κριτική που γράφτηκε για τους βρυκόλακες στη Daily telegraph το 1891 συγκρίνει το έργο με ένα ανοιχτό βόθρο ,μια αηδιαστική ανοιχτή πληγή ,μια βρωμερή πράξη που εκτελείται δημόσια .’η ένα Δημόσιο πτωχομείο ,με .ολες τις πόρτες και τα παράθυρα του ανοιχτά. Κτηνώδης ,κυνισμός , αηδιαστικός ,δηλητηριώδης ,άρρωστος , παραληματικός, αισχρός , σιχαμερός , δύσοσμος ,λογοτεχνικό ψοφίμι, κραιπαλέα ουσία, κλινικές ομολογίες. Η αρθρογράφος που έγραψε το άρθρο για τους Βρυκόλακες καλεί τις αρχές να ακυρώσουν την .αδεια του θεάτρου ,και δηλώνει ότι τον προέτρεψαν ,με την παράσταση , να περιγελάσει την τιμή ,να δυσπιστεί με την αγάπη , να .κοροιδεύψει την αρετή να μην εμπιστευεται τη φιλία ,και να χλευάσει τη συζυγική πίστη. Στους Βρυκόλακες ,Ο .Ιψεν έχει μια ασυμβίβαστη και ανοιχτή επίθεση εναντίον του γάμου σαν .αχρηστη θυσία του ανθρώπου σ΄ένα ιδανικό .,ώστε το νόημα που θέλησε να δώσει ,συσκοτίζεται από την ίδια τη σαφήνεια του
Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που έπαιξε το ρόλο της υποδειγματικής συζύγου..Τα ιδανικά απαιτούν απ΄αύτην να κρατά τέτοια συμπεριφορά , απαιτούν επίσης να θεωρεί τον εαυτό της κατάφορα αδικημένη σύζυγο και τον άνδρα της παλιάνθρωπο.Ο γάμος της δεν ήταν από έρωτα. Τον δέχθηκε κάνοντας το καθήκον της ως θυγατέρα αν και η καρδιά της ήταν στραμμένη σ΄ένα ευπόληπτο. κληρικό ,τον πάστορα Μάντερς .Στέλνει το γιό της στο Παρίσι να σπουδάσει ξέροντας πως αν μείνει στο σπίτι ο κλονισμός των ιδανικών του θα¨ρθει αργά ή γρήγόρα .Μετά από χρόνια επιστρέφει από το εξωτερικό ,και η μητέρα του γίνεται ευτυχισμένη που θα χαρεί τη συντροφιά και την αγάπη του. Ο Οσβαλτ της αποκαλύπτει ότι έχει πάντα στην τσέπη του δηλητήριο για να το χρησιμοποιήσει όταν, όπως προέβλεψε ένας Παρισινός γιατρός ,θα παρουσίαζε συμπτώματα αδρανοποϊησης του εγκεφάλου .Η τελευταία σκηνή των Βρυκολάκων, είναι τόσο τραγική που δυσκολεύόυν οι συγκίνησεις να αντιληφθείς το νοημά του έργου.Οι Βρυκόλακες του Ερρίκου Ιψεν΄{1828-1906) παίζονται στο ατμοσφαιρικό θέατρο ΕΚΑΤΗ {ΕΚΑΤΗΣ 11 στη πλατεία κυψέλης στην εξαιρετική μετάφραση του Λέοντα Κουκούλα αξεπέραστη
από το χρόνο ,και σε σκηνοθεσία της βαλεντίνης Λουρμπά,που
έδωσε σαφήνεια στο μύθο και πέτυχε να κρατησει την προσοχή μας ως το τέλος΄ Τόνισε τα πρόσωπα της διανομής πάνω στη κοινωνική τους θέση ,ήταν πολύ στοργική με τα συναισθηματά τους και άφησε να φανεί ένα έργο σπάνιας ρεαλιστικής ομορφιάς
Η ερμηνεία της Χάρις Συμεωνίδου {Ελένη Αλβιγκ } είχε αμεσότητα και θα ήταν καλύτερη στο μεγάλο αυτό ρόλο που επωμίστηκε ,αν πρόσεχε μερικές λεπτομέρειες που την τραβούσαν προς στο ναρκησισμό.Ο Σπύρος Στεμμένος {Πάστωρ Μάντερς απέδωσε πολύ καλά το κληρικό με τις αυστηρές αντιλήψεις για τα ιερατικά του καθήκοντα, καθώς και τη διανοητική του μετριότητα.Η Κατερίνα Παπαγεωργίου {Ρεγγίνα Εγκστραντ}΄έπαιξε με πολύ μοντέρνο τρόπο και με κυνικότητα έδειξε ότι της αξίζει μια καλύτερη ζωή .Ο Διονύσης Μπουρδέκας {Ιάκωβος Εγκστραντ}ανέδειξε το τύπο του χυδαίου υποκριτή την ψευτιά που σκέπαζε με καλωσύνη.Ο Παναγιώτης Κατσίκης {Οσβαλτ Αλβιγκ} είχε εκείνη τη δραματικότητα του παντοτινού αποχαιρετισμού, εξαιρετικά ερμήνευε τη διαδρομη του προς το θάνατο.Η πένθιμη μουσική του Σοπέν ,τα σκηνικά με ην απόλυτη αισθητική, οι φωτισμοί ,δημιουργού ν ΄ μια ενδιαφέρουσα παράσταση
ΑΝΝΑ ΜΠΑΣΤΑ (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΛΟΓΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου